Op het gratis telefoonnummer van Meldpunt Vreemdelingendetentie ontvangen we in de afgelopen weken weer meer telefoontjes vanuit detentiecentrum Rotterdam (DCR) dan in de weken daarvoor. In veel gesprekken die we met ingesloten vreemdelingen voeren komt met regelmaat boosheid en frustratie naar voren. Ingeslotenen voelen zich niet gehoord, onheus bejegend door detentiepersoneel en hebben het gevoel niet de toegang te krijgen tot medische of psychologische hulp waar ze om vragen.

Dit zijn zaken waar het Meldpunt altijd al over is gebeld. Maar de coronabeperkingen maken de detentieperiode extra zwaar, zeker voor de groep die maandenlang vast zit. Het huidige beleid houdt in dat mensen nog steeds 20 of 21 uur per dag opgesloten zitten op hun cel en maximaal één uur beweging kunnen krijgen op de luchtplaats.

Het is wat ons betreft dan ook geen wonder dat mensen zich ongelukkig voelen en gezondheidsklachten verergeren. Zo weinig lichaamsbeweging, sterk verminderde activiteiten en minder contactmomenten zouden voor iedereen negatieven gevolgen hebben. Heel Nederland ‘proeft’ hieraan door de nu geldende bezoekbeperkingen en avondklok. Toch blijft dat onvergelijkbaar met het leven in vreemdelingendetentie, waar de zeggenschap over eigen leven en dagelijkse bezigheden tot een minimum zijn teruggebracht.

Als we hier vragen over stellen aan DCR, of klachten over indienen samen met ingeslotenen, horen we dat die hun uiterste best doen om mensen binnen de huidige beperkingen zo goed mogelijk te bejegenen, maar dat meer dan één uur luchten en twee à drie uur op de afdeling vooralsnog niet mogelijk is. De veiligheid staat voorop, geven ze aan, en er wordt vooral gewezen op het feit dat besmettingen tot nu toe beperkt zijn gebleven. Wel wordt momenteel de mogelijkheid voor één extra (avond) openstelling onderzocht.

Wij pleiten voor meer veiligheid én meer bewegingsruimte, want op deze manier mensen maandenlang 21 uur per dag op tien vierkante meter opsluiten (vaak met twee mannen in één cel) is niet humaan.