Een jonge man waar wij regelmatig contact mee hadden werd in de eerste week van januari vrijgelaten. We noemen hem hier Hammouda. Hij wist dat hij vrij zou komen, dat was hem die ochtend verteld door zijn regievoerder van DT&V, alleen wist hij niet precies wanneer. Deze ochtend vroeg hij personeel of hij alvast zijn telefoon kon krijgen uit de opslag, en hij die op zou kunnen laden. Dat werd niet toegestaan. Hammouda wist dat hij bij het verlaten van het detentiecentrum Nederland zou moeten verlaten, en had van te voren al bedacht dat hij mobiel internet nodig zou hebben om zijn weg te kunnen vinden of contacten te kunnen bellen hierover. 

Nadat hij de hele dag klaar had gezeten werd hij om 19:00 uur ‘s avonds uit zijn cel geroepen en naar buiten gelaten met de spullen die hij in bewaring had moeten geven. Ook toen vroeg hij of zijn telefoon opgeladen mocht worden, al was het maar vijf minuten, maar weer werd hem verteld dat dit niet mogelijk was. Bij zijn vrijlating wordt Hammouda gewezen op de bus en krijgt hij een OV-dagkaart mee. Hoe ver zal hij deze avond nog kunnen komen met die kaart? ‘In ieder geval tot Utrecht’ merkt iemand bij de portiersloge op. Uiteindelijk haalt iemand die hem een aantal keer bezocht toen hij in DCR zat Hammouda op en regelt een overnachtingsplek. De volgende dag verlaat hij het land met hulp van een familielid die hem kan komen ophalen.

Het is fijn als de tijd in DCR erop zit, maar het Meldpunt hoort helaas wel eens vaker verhalen van mensen die niet goed weten waar ze heen kunnen. Gelukkig zijn in coronatijd de opvangmogelijkheden wel verruimd. In Rotterdam kunnen mensen zich onder meer melden bij de NAS op de Vijverhofstraat.