Amnesty heeft op 20 november een interview gepubliceerd met arts Fransje Snijders over isolatie in vreemdelingendetentie. In dit interview haalt ze ook het rapport over isolatie aan dat Stichting LOS in samenwerking met Amnesty Nederland en Dokters van de Wereld in september gepubliceerd heeft. In het interview maakt de arts goed duidelijk wat er allemaal mis is met isolatie in vreemdelingenbewaring, en met vreemdelingenbewaring in het algemeen.

“Alle moderne inzichten over isolatie worden genegeerd”, stelt Snijders. Zo benoemt zij dat, ondanks dat is toegezegd isolatie terug te dringen (naar aanleiding van een eerdere versie van dit rapport in 2015), het gebruik van de maatregel alleen maar is toegenomen. Dit terwijl uit onderzoek is gebleken dat isolatie veel negatieve effecten kan hebben: angst en nervositeit, lusteloosheid en slaapproblemen, nachtmerries en woedeaanvallen, hallucinaties etc. Snijders benadrukt ook dat de situatie voor kwetsbare mensen zoals asielzoekers vaak nog moeilijker is. Omdat zij vaak al gestrest of getraumatiseerd zijn is de kans groot dat zij extra sterk reageren op eenzame opsluiting, is gebleken uit meerdere onderzoeken.

De arts benadrukt dat isolatie een laatste redmiddel moet zijn, en dat het niet gebruikt zou moeten worden als straf en voor vreemdelingen in detentie. Isolatie zou volgens haar slechts ingezet moeten worden in uitzonderlijke situaties om de orde te bewaren, maar dan altijd zo kort mogelijk. Isolatie wordt nu echter, onder meer, ingezet omdat vreemdelingen weigeren in een tweepersoonscel te zitten. Snijders noemt dit waanzin en benoemt dat de Nationale ombudsman al heeft verklaard dat ingeslotenen een eenpersoonscel moeten kunnen krijgen, omdat privacy een fundamenteel recht is. Een recht dat nog zwaarder weegt voor asielzoekers, omdat die al zoveel meegemaakt hebben.

Hiernaast wordt isolatie ook ingezet als iemand suïcidaal is. Ook in dit geval moet je iemand niet isoleren, vindt Snijders: “We weten dat eenzame opsluiting de kans op zelfmoord juist vergroot.”

Tot slot benadrukt ze nog dat vluchtelingen helemaal niet opgesloten zouden moeten zitten: “Het is het zwaarste middel in het strafrecht, terwijl deze mensen niet eens iets fout hebben gedaan.” Bovendien is vreemdelingendetentie vaak voor niets geweest omdat veel personen naderhand weer op straat terecht te komen, in plaats van dat ze uitgezet worden naar hun land van herkomst.